In het oranje schijnsel van de avond wordt de schaal van de operatie pas echt duidelijk. Waar ooit honderden ambtenaren werkten, gaapt nu een enorme leegte. Het gebouw, een prominent voorbeeld van het brutalisme uit de vroege jaren ’70, is tot op het bot gestript. Alleen het betonnen karkas staat nog overeind, als het skelet van een prehistorisch dier dat eindelijk heeft moeten buigen. De sloopkranen, klein en nietig in vergelijking met de immense structuur, knagen onvermoeibaar door.
Het Karkas van Stationsplein 7
Het was een gebouw van extremen: je haatte het of je had een zwak voor de compromisloze, rauwe esthetiek. Met zijn donkere bakstenen muren en gesloten karakter was het een burcht die weinig interactie zocht met zijn omgeving. Nu de muren zijn gevallen, wordt de interne structuur genadeloos blootgelegd.
Van dichtbij zien we de laatste restanten van de gevel standhouden. Het huisnummer, Stationsplein 7, hangt er nog, als een laatste groet aan de stad. De verdiepingen zijn lege, holle ruimtes geworden, opengesteld voor de wind. Door de betonnen ribben heen zien we de zon ondergaan – een poëtisch beeld voor een gebouw dat zelden licht leek door te laten. Op de bovenste verdiepingen staan de machines al klaar voor de volgende hap, de volgende stap in de onvermijdelijke teloorgang.
Een Nieuwe Toekomst
De sloop is niet zomaar een afbraak; het is de fysieke manifestatie van verandering. Het markeert het einde van een tijdperk van gesloten, functionele overheidsgebouwen en de start van een nieuw hoofdstuk voor dit belangrijke stukje Leiden.
Vanuit deze hoek zien we de relatie van het gebouw met de stad. De nabijheid van het spoor, de langsrazende auto’s en de moderne architectuur op de achtergrond. Jarenlang stond het hier als een onverstoorbare reus. Nu het bijna verdwenen is, ontstaat er ruimte. Ruimte voor het nieuwe project ‘Level’, dat hier woningen, kantoren en levendigheid zal brengen.
Toch, terwijl we met de drone de laatste rondes vliegen, bekruipt mij een gevoel van weemoed. Leiden neemt afscheid van een markant, zij het controversieel, stukje geschiedenis. Deze foto’s zijn een laatste eerbetoon aan het gebouw dat er was. Een requiem in beton en baksteen, vastgelegd vanuit de lucht, voordat het voorgoed uit het stadsbeeld verdwijnt. Vaarwel, grijze reus.
